نخستین تلاش برای کاشت و پرورش قهوه در مجمع ‌الجزایر اندونزی سرانجامی جز شکست نداشت. در سال 1696 حاکم جاکارتا (سپس باتاویا) هدیه ‌ای شامل تعدادی جوانه قهوه از سوی حاکم هلندی مالابار در هند دریافت کرد. این جوانه‌ ها هنگام وقوع سیل در جاکارتا گم شدند و به همین خاطر محموله دومی از طریق کشتی در سال 1699 عازم جاکارتا شد. اما این ‌بار قهوه ‌ها به طور موفقیت ‌آمیزی کاشته و پرورش داده شدند.

صادرات قهوه در سال 1711 شروع شد که توسط کمپانی هند شرقی هلند یا به اختصار VOC کنترل می ‌شد. قهوه وارده در آمستردام به قیمت بالایی فروخته می ‌شد و هر کیلوگرم قهوه چیزی معادل یک درصد درآمد سالانه هر شخص بود. قیمت قهوه به آرامی در طی قرن 18 پایین آمد، اما بی‌تردید هنوز هم سود کلانی برای VOC داشت. با این حال چون جاوه تحت قوانین استعماری بود این سود هنگفت به هیچ وجه به جیب کشاورزان نمی‌ رفت.

در سال 1860 یک مقام هلندی مسئول در مستعمرات هلند، رمانی نوشت با این عنوان: «مکس هاولار: یا حراجی ‌های قهوه شرکت بازرگانی هلند» که به خوبی سوء استفاده از قوانین استعماری را در آن توضیح داده بود. این کتاب تأثیر عمیقی روی جامعه هلند گذاشت و نظر افکار عمومی را درباره شیوه تجارت قهوه و به طور کلی قوانین استعماری تغییر داد. اسم مکس هاولار در حال حاضر برای گواهی‌ های اخلاقی در صنعت قهوه استفاده می ‌شود.

در ابتدا اندونزی تنها قهوه عربیکا تولید می ‌کرد، اما آفت زنگ‌ زدگی برگ‌ ها بخش زیادی از محصول سال 1876 را به کلی از بین برد. سپس تلاش ‌هایی برای تولید گونه لیبریکا صورت گرفت که نتیجه ‌ای نداد و این گونه هم در اثر همین آفت از بین رفت. در نهایت تولیدکنندگان، گونه مقاوم در برابر آفت یعنی روبوستا را برای کشت انتخاب کردند. امروزه هنوز هم دانه قهوه روبوستا اندونزی بخش قابل‌توجهی از تولید را به خود اختصاص داده است.